Blog Gabriele Kasten: Alaaf!

Regelmatig schrijft bestuurder Gabriele Kasten van Pieter Raat over haar belevenissen, inzichten en ervaringen in de zorg en/of binnen de organisatie. Deze teksten worden gepubliceerd via deze nieuwsbrief en als BLOG op onze website www.dprs.nl en facebookpagina (De Pieter Raat Stichting).

Blog: Alaaf!

Ik ben pas twee weken bestuurder van De Pieter Raat Stichting, maar het voelt nu al heel vertrouwd. Ik was gewaarschuwd voor de stugge West-Friezen, die me eerst willen leren kennen, alvorens met mij in gesprek te gaan. Ik had me dus voorgenomen om rustig af te wachten, het allemaal de tijd te geven.

Wat was het dus een verrassing, toen bewoners van De Raatstede en Hugo-Waard me spontaan uitnodigden om hun appartementen te bekijken. Ik was eerst een beetje terughoudend om zo maar de woningen binnen te stappen, maar iedereen was enorm gastvrij. Bewoners vertelden uitbundig over vroeger, hun jeugd, hun families en over de schaatstochten door de polder. Geen verrassing dus, dat iedereen gespannen op de Olympische Winterspelen wachtte. Overal hangen nu schaatsen, oude, nieuwe en geknutselde. Samen met de bewoners hoop ik dat de Nederlandse sporters medailles winnen.

Maar niet alleen de bewoners hebben mij hartelijk welkom geheten, ook dankzij de medewerkers voelde ik mij bijzonder welkom. Voor velen was de donderdagochtend misschien nog wel spannender dan mijn komst. Want voor het eerst werkten de zorgmedewerkers samen met hun collega’s van de huishouding in een woonteam. Vrijuit vertelden de medewerkers van de huishouding mij, dat het heel goed is om bij het team te horen, maar dat het wel nog wat onwennig voelt.

Mijn grootste verrassing kwam aan het einde van de week. Ik zat nog even te werken in mijn kantoor, toen ik vanuit het restaurant harde carnavalsmuziek hoorde. Het was een feest van herkenning: ik ben in Duitsland met deze traditie grootgebracht. Elk jaar verkleedde ik me weer, één keer reed ik zelfs op een paard mee in de carnavalsoptocht. Toen in De Raadstede een polonaise door het restaurant werd gedanst, dacht ik: hoezo stugge West-Friezen! Het was een heerlijke eerste week, het kan niet meer stug, eh stuk.