Blog Gabriele Kasten: Trots

Regelmatig schrijft bestuurder Gabriele Kasten van Pieter Raat over haar belevenissen, inzichten en ervaringen in de zorg en/of binnen de organisatie. Deze teksten worden gepubliceerd via deze nieuwsbrief en als BLOG op onze website www.dprs.nl en facebookpagina (De Pieter Raat Stichting).

Blog: Trots

Onze huidige beleidsmedewerker verhuist binnenkort naar Den Haag. Haar eerste sollicitatie op een nieuwe functie in de buurt van haar toekomstige woonadres was meteen raak. Wij probeerden haar op allerlei manieren te verleiden om bij ons te blijven, maar ja, de liefde was sterker dan het werk (~vrij naar Konsalik~). Er zat dus niets anders op dan een vacature beleidsmedewerker/ bestuurssecretaris open te stellen. Het aantal reacties was overweldigend en op een doordeweekse ochtend ontvingen wij met z’n drieën een aantal kandidaten. ,,En waar zijn jullie trots op?’’, vroeg een kandidaat nieuwsgierig bij de afronding van het laatste gesprek. Eensgezind antwoordden wij: ,,Op de goede verbinding onderling en met onze cliënten. Wij zorgen echt voor elkaar!’’

Net nadat de kandidaat vertrok, liep een oudere mevrouw buiten langs het raam. Ze droeg een blouse met korte mouwen en een knielang rokje: net iets te luchtig voor deze tijd van het jaar. Onze zorgmanager keek haar even verbaasd na en sprong vervolgens op van haar stoel. Zonder iets te zeggen rende ze naar buiten, achter mevrouw aan.

Een aantal minuten later kwam ze arm in arm met haar terug gewandeld. Mevrouw is een bewoner van De Raatstede en heeft lichte, cognitieve problemen. Ze maakt regelmatig een kleine wandeling buiten het huis en ingrijpen was eigenlijk niet nodig. Maar ja, mevrouw had ook een dementerende bewoner kunnen zijn. Je moet er niet aan denken dat ze tijdens een wandeling dan was verdwaald. Toen onze zorgmanager terugkwam naar de vergaderkamer, keken mijn collega en ik elkaar trots aan. Dit was nu precies wat we eerder tijdens het sollicitatiegesprek bedoelden! Het sprintje illustreert waar we het over hadden: zorgen is onze tweede natuur. Onze passie. In verbinding met elkaar, hebben we hart voor en oog voor elkaar. We zorgen voor onze bewoners en collega’s.

Een aantal dagen later zat ik op vrijdagavond achter mijn computer. Het was al zeven uur en ik was vastbesloten pas naar huis te gaan als ik een bepaald contract af had. Een verzorgende liep op de gang en zag mijn deur openstaan. Ze kwam binnen en vroeg of zij een kopje thee voor mij kon halen. Wat was dat hartverwarmend! Wij zorgen niet alleen voor onze cliënten, maar ook voor elkaar. Dat is zo’n fijn gevoel en daar ben ik heel trots op! En ik verklap het alvast: de sollicitant die vroeg naar onze trots, die heeft uiteindelijk de baan gekregen! Dat we maar lang nieuwsgierig mogen blijven naar en samen mogen zorgen voor elkaar. En voor datgene waar we trots op zijn!